Leren fietsen
Soms besef je dat jouw kinderen niet alleen van jou leren, maar je andersom ook vooral veel van hen kan leren!
Vorige week was het zover, onze oudste bereikte een nieuwe mijlpaal, ze leerde fietsen zonder zijwieltjes. Zo, van het één op het andere moment, althans, zo leek het!
Natuurlijk ging er het nodige aan vooraf. Zo was het deze maand precies een jaar geleden dat er een tamelijk oud fietsje in beeld kwam. De zijwieltjes werden vastgezet, de ketting gesmeerd en daar was dochterlief haar eerste kennismaking met een fiets. Wat een plezier toen ze het principe al snel doorhad!
Daarnaast had ze de loopfiets waar ze na wat vallen en opstaan ook aardig mee over weg kon en zo werden er het afgelopen jaar toch al heel wat (kilo)meters gefietst!
Begin dit jaar begon het wat uit de hand te lopen. Binnen een week waren er drie flinke valpartijen doordat ze veel te veel vaart zette en ze zo keer op keer over de zij ging. We besloten om de zijwieltjes er af te halen en legden haar uit dat ze nu moest leren fietsen zonder de zijwieltjes. Een duidelijke antwoord volgde: "Nee!"
De fiets werd zonder al te veel discussie in de schuur geparkeerd en de blokjes om werden vervolgd op de loopfiets. Er gingen twee maanden voorbij waarop we regelmatig voorzichtig aankaarten of we de fiets misschien ook eens zouden pakken maar het antwoord bleef nee.
Met de gedachten in mijn achterhoofd dat ze voor haar achttiende vast wel zal fietsen lieten we het rustig voor wat het was.
Vorige week woensdag, zo uit het niets: "ik wil mijn fiets graag heit." Ze stapte op en fietste vrijwel direct weg met als gevolg, een grote onbetaalbare glimlach, een trotse heit en een ontroerde mem!
Terwijl ze driftig heen en weer fietste in de achtertuin, zo nu en dan worstelde met de trappers en de gaten in haar regenlaarsjes 'remde' bedacht ik me hoe dit proces nu eigenlijk was verlopen. Hadden wij haar leren fietsen? Nee eigenlijk niet, we hadden haar natuurlijk het voorbeeld gegeven maar verder was onze bijdrage minimaal. Wél hadden we haar de tijd en het vertrouwen gegeven om het te doen zoals dat voor haar goed voelde.
Ik voelde het tegelijkertijd als een leermoment. Een kind leert niet fietsen op het moment dat wij dat willen maar hij of zij kiest het moment wanneer het er klaar voor is. Je begrijpt dat dit niet alleen zo gaat bij het leren fietsen....
Het deed me ook terug denken aan mijn opleiding tot kindercoach. Ons werd daar geleerd dat je vele dingen in het leven kan vergelijken met hoe je hebt leren fietsen, of juist hoe je je kind leert fietsen.. Ben je heel beschermend? Ren je er vlak achteraan?Laat je ze het liefst op een grasveld oefenen om de valpartijen die ongetwijfeld komen te verzachten? Neem je meer afstand en geef je letterlijk en figuurlijk ruimte? laat je vooral zelf ontdekken of pak je het zadel achter stiekem vast? huil je mee bij een valpartij of reageer je kalm en nuchter, geef een kus en laat je ze weer opstappen. Misschien ben je heel overtuigend in hoe jij vindt dat het wel of juist niet moet? Moedig je aan om door te gaan?
Nu vraag je je misschien af, is het één fout en het ander goed? Nee, je kiest een manier die bij je past. Ik hoop dat je even stilstaan bij je eigen 'fietservaringen', bedenkt wat jouw manier is of je hier tevreden over bent of het misschien liever anders zou willen.
In een volgende blog kom ik terug op het verschil in opvoedstijlen.
Voor nu kijk ik nog even genietend naar een meisje dat met rode wangen en blauwe knietjes steeds weer opnieuw op haar fietsje stapt!
