Waar de controlfreak haar controle verloor...
StartFragment
Als iemand mij als kind vroeg wat ik wilde worden zei ik altijd zonder twijfel: 'Mem'.
Het was voor mij toen al duidelijk dat dát hetgeen was wat ik graag zou willen worden,
nog voordat ik aan een beroep dacht waarmee ik mijn brood zou gaan verdienen.
Inmiddels gezegend met twee dochters en een lastige persoonlijke periode verder, weet ik
nu als nooit tevoren dat 'het mem zijn' voor mij daadwerkelijk het allerbelangrijkste is en voor al het andere gaat.
Ik kan wel zeggen dat ik hard heb gewerkt de afgelopen maanden.
Terwijl ik het type voelt het tegenstrijdig.
Ik heb immers maar weinig uren gemaakt op school en in mijn praktijk.
Toch heb ik vermoedelijk meer inspanning moeten verrichten dan ooit tevoren.
Ik heb aan mezelf gewerkt nadat ik mezelf vorig jaar keihard tegenkwam en flink onderuit ging.
Heel lang verhaal kort: het werd me te veel nadat ik heel veel ballen hoog wilde houden.
De drang naar controle en het streven naar perfectie leken een aantal jaren mijn kwaliteiten die me niet klein konden krijgen..
Juist deze dingen werden een gemene valkuil waardoor ik struikelde en waarna ik de eerste ballen liet vallen tot dat er geen houden meer aan was.
Beschamend natuurlijk, dat was mijn gevoel. Vooral in het begin. 'Hoe kan dit mij nou overkomen? Dertig jaar, op mijn sterkst, altijd vol energie, plannen en levenslust, en nu dit?!'
Langzaamaan én met professionele hulp kwam ik tot heel veel inzichten over mijzelf. Deze inzichten probeerde ik om te zetten naar veranderingen in mijn dagelijkse handelen, mijn doen en laten.
Het ging met vallen en opstaan, want hoe buig je bepaalde gewoontes om die zo hardnekkig zijn vastgeroest in je systeem?
Het lukt doordat ik al snel merkte dat het me zóveel opleverde.
Meest confronterend was wel de spiegel die mijn dochter mij voorhield. Haar pittige buien en maanden-, wat zeg ik, járenlange slaapprobleem, was de spiegel van míjn gedrag en onrust.
Ik, de juf, de kinder- en opvoedcoach met alle kennis en de nodige ervaring in pacht, zág het gewoon niet bij mezelf....
Ook op dat moment voelde ik schaamte maar inmiddels heeft het me vooral gesterkt.
Ik kan nu veel beter naar mezelf en naar mijn lichaam luisteren en op basis daarvan dingen wel of niet doen. Het impulsieve en gejaagde is verminderd en er is een stuk rust voor in de plaats gekomen.
Juist doordat ik verandering in mezelf heb doorgemaakt, ben ik pas echt in staat om goed in te spelen op wat ik hoor en zie van mijn kinderen. Er écht voor ze zijn.
Puur op mijn gevoel vertrouwen, keuzes maken, niet teveel laten beïnvloeden door de omgeving en ook eens nee durven zeggen. Het is nog wel eng, maar voelt vooral heel goed.
Ik oefen rustig door, raap voorzichtig weer wat ballen van de grond en pak de draad weer op, met mate deze keer! ;-)
"Ik ben er nog niet, maar ik ben verder dan ik gister was"
Soms leid je je leven een lange tijd op een soort van automatische piloot,
omdat je het kan, omdat je het prima vindt, of omdat je niet weet hoe je het kan ombuigen.
Loop je vast? Durf het te erkennen, weet dat je niet de enige bent en voel je niet bezwaard om professionele hulp in te schakelen.
Zélfs, of misschien juist, wanneer je een beroep uitoefent waarvan je meent de kennis zelf in pacht te hebben.
Je verdient het om iemand met een objectieve blik mee te laten kijken en je verder te helpen.
Wat mij vanaf het begin van mijn burn-out vooral op de been hield is vertrouwen.
Ook dit cliché is waar, op het dieptepunt lijkt het alsof je niet dieper weg kan zakken
maar je kruipt weer op en komt er sterker uit.
EndFragment
